پاره ای از نیایش دکتر شریعتی خدایا! به هر که دوست می داری بیاموز که: عشق از زندگی کردن بهتر است، وبه هر که دوست تر می داری بچشان که: دوست داشتن از عشق برتر است.
جای توصیف و تشریح نداره
هر کسی از هر مسلکی که باشه و هر سوالی که داشته باشه جوابش تو این جمله داده شده !! نه؟
خوب اگه کسی میل داره نیایش کاملتر استاد رو بخونه به ادامه مطلب بره!
یا علی
التماس2a
خدایا! مرا همواره، آگاه وهوشیاردار، تا پیش از شناختن درست و کامل کسی یا فکری -مثبت یا منفی- قضاوت نکنم.
خدایا! مرا در ایمان، اطاعت مطلق بخش، تا در جهان، عصیان مطلق باشم.
خدایا! اندیشه و احساس مرا در سطحی پایین میاور که زرنگی های جقیر و پستی های نکبت بارو پلید شبه آدمهای اندک را متوجه شوم، چه، دوست تر می دارم بزرگواری گول خور باشم تا، همچون اینان، کوچکواری گول زن.
خدایا! قناعت، صبر و تحمل را از ملتم بازگیر و به من ارزانی دار!
خدایا! تورا همچون فرزند بزرگ حسین بن علی(ع) سپاس می گزارم که دشمنان مرا از میان احمق ها برگزینی، که چند دشمن ابله، نعمتی است که خداوند تنها به بندگان خاصش عطا می کند.
خدایا! مرا هرگز مراد بی شعورها و محبوب نمک های میوه مگردان.
خدایا! بر اراده، دانش، عصیان، بی نیازی، حیرت، لطافت روح، شهامت و تنهایی ام بیفزای.
خدایا! در برابر هر چه انسان ماندن را به تباهی می کشاند، مرا، با نداشتن و نخواستن، روئین تن کن.
خدایا! به هر که دوست می داری بیاموز که: عشق از زندگی کردن بهتر است، وبه هر که دوست تر می داری بچشان که: دوست داشتن از عشق برتر است.
خدایا! به من، توفیق تلاش در شکست، صبر در نومیدی، رفتن بی همراه، جهاد بی سلاح، کار بی پاداش، فداکاری در سکوت، دین بی دنیا، مذهب بی عوام، عظمت بی نام، خدمت بی نان، ایمان بی ریا، خوبی بی نمود، گستاخی بی خامی، مناعت بی غرور، عشق بی هوس، تنهایی در انبوه جمعیت، دوست داشتن بی آنکه دوست بداند، روزی کن.
خدایا! مگذار ،
که: ایمانم به اسلام و عشقم به خاندان پیامبر، مرا با کسبه ی دین، با حَمَله ی تعصّب و عَمَله ی ارتجاع، هم آواز کند،
که: آزادی ام اسیر پسند عوام گردد،
که: دینم، در پس وجهه ی دینی ام، دفن شود،
که: عوام زدگی، مرا مقلد تقلید کنندگانم سازد،
که: آنچه را حق می دانم، به خاطر آن که بد می دانند، کتمان کنم!
خدایا! مسئوایت های شیعه بودن را – که علی وار بودن و علی وار زیستن و علی وار مردن است و علی وار پرستیدن و علی وار اندیشیدن و علی وار جهاد کردن و علی وار کار کردن و علی وار سخن گفتن و علی وار سکوت کردن است – تا آنجا که در توان این بنده ی ناتوان علی است، همواره فرا یادم آر.
خدایا! رحمتی کن تا ایمان، نام و نان برایم نیاورد، قوّتم بخش تا نانم را، وحتی نامم را، در خطر ایمانم افکنم، تا از آنها باشم که پول دنیا را می گیرند و برای دین کار می کنند، نه آنها که پول دین می گیرند و برای دنیا کار می کنند.
