سلام دوست عزيز . مطالب خواندني خوبي داري . من هم اعياد شعبانيه را به شما تبريك مي گويم . در حديثي خواندم كه هر گاه تقدير باشد كه شخصي در سرزميني دور دست بميرد خداوند نياز و انگيزه سفر به آن منطقه را در دلش مي اندازد و وقتي به آنجا رسيد فرشته مرگ سراغش مي آيد . داستاني هم كه نوشتي خيلي جالب و عبرت آموز است و اين كه مرگ و زندگي سايه وجود ماست و از حقيقت گريزي نيست . اصل داستان در مثنوي است :‏

زاد مردى چاشتگاهى در رسيد * در سرا عدل سليمان در دويد

رويش از غم زرد و هر دو لب كبود * پس سليمان گفت اى خواجه چه بود

گفت عزراييل در من اين چنين * يك نظر انداخت پر از خشم و كين‏

گفت هين اكنون چه مى‏خواهى بخواه * گفت فرما باد را اى جان پناه‏

تا مرا ز ينجا به هندستان برد * بو كه بنده كان طرف شد جان برد

نك ز درويشى گريزانند خلق * لقمه‏ى حرص و امل ز آنند خلق‏

ترس درويشى مثال آن هراس * حرص و كوشش را تو هندستان شناس‏

باد را فرمود تا او را شتاب برد *سوى قعر هندستان بر آب‏

روز ديگر وقت ديوان و لقا* پس سليمان گفت عزراييل را

كان مسلمان را بخشم از چه چنان * بنگريدى تا شد آواره ز خان‏

گفت من از خشم كى كردم نظر * از تعجب ديدمش در رهگذر

كه مرا فرمود حق كه امروز هان * جان او را تو به هندستان ستان‏

از عجب گفتم گر او را صد پر است *او به هندستان شدن دور اندر است‏

تو همه كار جهان را همچنين * كن قياس و چشم بگشا و ببين‏

از كه بگريزيم از خود اى محال * از كه برباييم از حق اى وبال

موفق باشي ..... بدرود ...